Lang geleden was ik lid van een jaarclub op Nijenrode. Het vormen van zo’n vriendenclub voor het leven was geen sinecure. Vele opdrachten en onmogelijke taken moesten worden vervuld. Maar je leerde er in ieder geval om samen te werken en je creativiteit optimaal in te zetten. Het mooie van een studie is niet altijd de studie maar juist de levenslessen buiten de colleges om. Dat geldt zeker voor mijn beperkte tijd op het kasteel in Breukelen.
Eén van de opdrachten was namelijk het zoeken van een “jaarclub opa”. Een wijze man van wie je als adolescent kan leren en je bovendien een beetje glans kan pikken.
Mijn eerste ervaringen dus in het netwerken om een echte prominent te vinden. Daar leerde ik dat netwerken net werken is.
In deze periode ver voor het internet, Hyves, LinkedIn en Google, kwam het aan op wie je kende en wie je verder wilde helpen. Via omwegen, contacten en telefoneren met een draaischijf op een houten plank, tikkenteller en aangehecht tikkenoverzicht, kwamen wij uiteindelijke terecht bij Mr. Joseph Luns. Voor de jongeren onder ons, de heer Luns is onze ex- minister buitenlandse zaken en langstzittende Secretaris Generaal van de NAVO, het antwoord van het vrije Westen op de communistische Sovjets ten tijde van de “koude oorlog”. Ondanks dat Mr. Joseph Luns de hele wereld kende, was hij wel in voor een geintje. Ere Prins Carnaval was hij al, dus jaarclub opa kon er ook nog wel bij. Als wij hem maar thuis ophaalden in Brussel. Dus gingen wij met een geleende auto naar de Europese hoofdstad om hem, met een bos bloemen voor zijn vrouw, thuis ophalen voor 2 dagen mooie verhalen en wijze lessen. Want vertellen kon hij!
Tja,,wat wil je met iemand die Kennedy, Chroestjov, de Gaule, Brezjnev, Nixon en vele anderen persoonlijk kende. Gelardeerd met een ongekende zelfspot, gevoel voor humor en gekleurd historisch was hij de gehele tijd de mooiste opa die wij ons konden wensen.
Zeker zijn imitatie van Sherrif Rosco, Coltrane van de Dukes of Hazard was subliem.
Maar bovenal bleek hij te beschikken over de capaciteit om, ondanks zijn status en kennis, een open mind te hebben voor nieuwe ideeën en te luisteren naar standpunten van anderen. In de jaren 80 van de vorige eeuw kwam namelijk de milieu beweging op. Ongewassen types die voor alles stonden wat ons niet werd geleerd en waar de gevestigde orde niet mee wist om te gaan. En toen ging milieu nog hand in hand met acties tegen kernenergie, jacht op zeehondjes en walvissen. Deze gebeurtenissen ontlokte Mr. Luns de uitspraak, dat die extreme “milieukikkers” wel erg lastig waren. Ons weerwoord was dat hij in basis gelijk had (les: meeveren met de klant), maar dat als deze extreme tegengeluiden er niet zouden zijn het wel eens slecht met onze planeet kon aflopen. Want zonder visionairs en tegengeluiden zou de samenleving zich nooit laten veranderen en op de oude voet doorgaan.
Hij kijk direct op, bleef 2 seconden stil, en zei toen: “He, zo heb ik er nooit tegenaan gekeken, daar hebben jullie wel een heel goed punt. Daar moet ik nog eens goed over nadenken…….”
En daarmee heeft hij mijn hart veroverd en zijn ware wijsheid getoond. Hoeveel je ook weet en denkt te weten, hoeveel sporen je ook hebt verdient, je bent nooit te oud om te leren en van standpunt te veranderen.
Noot: Deze Column is in 2011 geeindigd bij de 33 meest Eigenzinnige Columns van Nederland
