Toen ik mijn vrouw leerde kennen hebben wij twee afspraken gemaakt. Nummer 1 is dat wij de verantwoordelijkheden aangaande de inrichting van onze woning hebben verdeeld. Zij beslist alles, behalve als er een stekker aanzit, dan is het mijn pakkie-an. Lekker helder en duidelijk, scheelt een hoop discussie en het interieur is er beter van geworden.
Nummer 2 is dat wij elkaars hobby’s zouden overnemen. Zo is zij met mij gaan duiken en ben ik mijn Rijbewijs A gaan halen. De eerste keer onwennig op een motor gestapt maar daarna voor het leven verkocht. Alle clichés zijn namelijk waar: het vrije gevoel van de wind in je gezicht, de kracht van de machine in jouw handen, de verbondenheid met de weg. Maar ook het onwaarschijnlijke gevoel van vrijheid door de geur van wereld om je heen die rechtstreeks in je neus blaast. Natuurlijk zijn er ook nadelen; iedere keer je in een onhandig pak hijsen, een zware helm op je hoofd (gelukkig raakt mijn haar al decennia niet meer in de war) en je eigen kwetsbaarheid. Want hoe je het went of keert, er zijn ook gevaren. Je rijdt op 2 wielen in plaats van 4 en hebt maar 1 kreukelzone, namelijk jijzelf. Het is ook daarom dat ik iedereen aanraad om een paar motorlessen te nemen. Je krijgt een andere blik op de weg en gaat anders rijden. Continu houd je de toestand om je heen in de gaten en zoek je je eigen niche op de weg.
Door de komst van de kinderen was mijn motor in de garage beland en kwam en nog zelden uit. Tot verleden maand. Een nieuwe accu erin en mijn trouwe vriend startte probleemloos in 1 keer. Heerlijke betrouwbare en eerlijke techniek zonder toeters of bellen, gewoon helm op en gaan. Ik heb hem nu in de tuin gestald en heb besloten hem op kantoordagen te pakken.
Op de eerste rit naar kantoor gebeurde mij iets leuks. Het is je waarschijnlijk wel opgevallen dat motorrijders elkaar groeten. Zodra je in het zadel zit vallen alle verschillen weg en is er een verbondenheid met alle collega’s op de weg. Een eenvoudig handgebaar of een knik met het gehelmde hoofd aan elke branchegenoot die je onderweg ontmoet. Maar soms gaat het verder.
Halverwege de provinciale weg tussen Haarlem en Amsterdam ligt een gehucht met de toepasselijke naam Halfweg. Midden op de verbinding tussen 2 belangrijke steden is een heus kruispunt met verkeerslichten. U begrijpt dat dat de doorstroming van het verkeer niet helpt.
Bij het inrijden van rijen auto’s trof ik een branchegenoot op een bekend Amerikaans merk. Één knikje was genoeg om elkaar te begrijpen en gezamenlijk duwde wij ons door de file. Creëerden ruimte voor elkaar als de vierwielers begonnen op te trekken en vormden gezamenlijk een blok als vrachtwagens ons dreigden over het hoofd te zien. Door deze samenwerking waren wij beide duidelijk zichtbaar en zekerder van onze eigen veiligheid. Zo trokken wij samen op en bereikten snel de kruising bij de A10. Nog een laatste hoofdknik van verstandhouding en hij omhoog richting de tunnel en ik rechtdoor naar kantoor.
In de huidige markt is het naar mijn mening zinvol wanneer wij ons als branchegenoten meer als motorrijders gedragen. Werk zoveel mogelijk samen om de niches op de weg te vinden en dek elkaars rug. Dus als jezelf geen Hosted dienst kan opzetten zoek dan iemand die ook de zelfde kant op wil. Misschien vind je wel een paar partners en vorm een wolfpack. Want samen ben je sterker en kan je meer dan alleen. Je wereld wordt er niet alleen gezelliger van maar je hebt ook nog eens minder last van files of een crises. Op de motor duurt de reis voor mij maar 20 minuten in plaats van 3 kwartier. Als dat geen Filemijden is ….
