Na ruim 21 jaar is het zo ver. De in Nederland wereldberoemde mega-music-store gaat haar deuren in de Kalverstraat te Amsterdam sluiten. Geen gillende fans meer voor de deuren om hun net gekochte album van Mariah Carey midden in de nacht te laten signeren. Na jaren van succes is er nog een omzetje van 12 miljoen per jaar over dat door zo’n 800.000 klanten bijeen werd geschraapt . Een simpel sommetje leeft dat een besteding op van 15 euro per persoon per jaar….
Deze sluiting markeert,samen met het verlies van banen voor de trouwe medewerkers, duidelijk het einde van een tijdperk en de ondergang van een bedrijfstak. Want wanneer bent u nog voor het laatst een platenzaak binnengelopen. Wanneer heeft u de laatste keer aan de balie een deuntje geneuried zodat de medewerker voor een album uit het vak lichtte, dat u staande aan de balie met twee muziekhoorns aan uw oren kon uitluisteren? Ik kan het mij niet meer herinneren.
Ik zal dan ook de opheffingsuitverkoop van Fame geruisloos aan mij voorbij laten trekken.
Het was natuurlijk al heel lang te voorspellen dat die tak van distributie zijn langste tijd zou hebben gehad. Al in de tijden van de cassettes was het mogelijk met een duo-deck om een bandje van je favoriete bandje te dupliceren. De lancering van de onfeilbare Compact Disc gaf de industrie nog een laatste boost die gelijk het einde betekende van hun eigen business model. Muziek werd digitaal en daardoor snel te verspreiden. Een tijd lang deed men alle moeite om maar te zorgen dat er software matige oplossingen werden bedacht die de CD niet kopïeerbaar te maken. De benodigde afspelers werden zelfs voorzien van regiocodes om de boel nog beter te kunnen controleren.
In de Elsevier van april van dit jaar wondt de heer Kuik van Stichting Brein zich nog hierover op. Hij vindt dat de consument eerst maar eens moet ophouden met dat vermalijde downloaden zodat de muziekindustrie rustig in alle gemak kan zoeken naar nieuwe business modellen.
Dat is de wereld op zijn kop. Deze industrie is een schoolvoorbeeld over hoe men met hand en tand heeft proberen vast te houden aan oude distributiemodellen en door de consument keihard is afgestraft. Consumenten willen eenvoudig en snel beschikking over de content en niet de verpakking. Jaren heeft de muziek en film industrie ons naar winkels willen sturen voor producten die wij niet willen. Namelijk hoesjes, boekjes en fysieke dragers. Alles is er aangedaan technisch en juridisch om de oude structuur in stand te houden. Niemand uit de industrie heeft echter tijd en moeite gestopt om het proces van band naar klant opnieuw uit te vinden. Gevolg is dat de consument afhaakt als klant , wanneer heeft iemand nog een CD gekocht, en de I-store er met de handel van door gaat. Artiesten moeten, net zoals voor de uitvinding van de geluidsdrager, hun geld verdienen met optredens en niet met de verkoop van albums. En dat lukt ze aardig. Zo riep de beste zangeres van Nederland, Glennis Grace, bij een optreden van de week het publiek om vooral haar nieuwste single te downloaden.
Blijven hangen in vervlogen tijden leidt tot niets en de heer Kuik zit dan ook te zeuren over de Stoker die geen plek meer heeft op de elektrische trein. De branche is zelf schuldig aan het missen van die trein en niet de consument die op een ander perron is gaan staan.
Daarom nu ook mijn oproep aan de operators in de telecom branche. Zit niet stil maar kijk om je heen naar de veranderende wereld om je heen. Jij bepaalt niet je eigen succes maar het is de wens van de klant die bepaalt wat het beste business model is. Nodig eens een trendwatcher uit in je directie vergadering. Want als jij tot de ontdekking moet komen door de inzet van software dat al 40% van je klanten Whats-Apped ipv SMS’t is het echt te laat. Of dat ze volgend jaar geen gebruik meer maken van je telefonische vergadertool maar massaal via de Cloud in een wereldwijde videoconference zitten.. Dan heb je echt zelf zitten suffen. En als je vervolgens op de gevel het bord Opheffingsuitverkoop” moet laten ophangen, is dat echt je eigen schuld.
